Skrzynka pocztowa Russ zaczęła puchnąć taśmami demo, płytami i listami.  W Hollywood wystąpił akt „pop-punk”, który podpisał kontrakt z wytwórnią płytową – ich menedżer wysłał kopię swojego debiutanckiego albumu.  „Zapamiętaj trzy lub cztery piosenki, a zobaczymy, jak się z nami zmieścisz” – powiedział mi wokalista, zanim się rozłączyliśmy.  Ale spóźnił się ponad godzinę.  Bez niego poszliśmy naprzód, ale reszta grupy musiała zatrudnić muzyków sesyjnych na ich płycie, więc mieli problemy z odtwarzaniem własnych materiałów.  W komunii z niewidzialnymi siłami, przekonującymi go, by nie słuchał reszty z nas, dusiciel, ich główny gitarzysta, odważnie wkroczył w wody, które ostatnio odwiedził Nigel Tufnel w kinowym przesłaniu heavy metalu.  Próbowaliśmy „Czarnego Diamentu” Kissa, a jego maraton na gitarowej solówce utrzymywał kurs na Phantom Island długo po tym, jak inni przestali grać i łamali sobie kostki palców.  Mógł być bliźniakiem Chada, jego twarzami i skalą jego nieudolności.  Przynajmniej Chad miał pretekst, by być w liceum.  Wzmocnienie wzmacniacza dusiciela trwało w proteście, ponieważ jego kohortom nadal brakowało akcentów i przerw we własnych utworach.  Jak mogli po prostu zejść z trzytygodniowej trasy i znałem ich muzykę lepiej niż oni?  Kiedy Dusiciel w końcu złamał łańcuch, zrobiliśmy sobie przerwę i zeskanowałem reklamy Muzyk Poszukiwanych w holu.  Dwie piosenki później złamał kolejną i nazwaliśmy to na noc.  Piosenkarz, który przybył gdzieś pomiędzy siódmą a dziesiątą sekundą przed nami, wyciągając wtyczkę, uniósł brwi.

„Porozmawiamy o tym, czy pasujesz i zadzwonisz do ciebie jutro.”

Pojechałem z powrotem do Orange County jednym okiem na moim zegarku, ponieważ potencjał do częściowego nocnego snu zmalał.  Ciągnąc wzdłuż domu Russa około północy, schowałem bębny, wskoczyłem pod prysznic, utworzyłem miskę zupy i próbowałem usnąć po ponownym przeczytaniu fragmentu ” The Rachel Papers” .  Próby lub granie koncertów nigdy nie były odmienne od zaproszenia na ceremonię kawową w Etiopii.  Od zawsze musiałem wracać, lądować w łóżku i uspokoić wewnętrzne wibracje.

Drużyna 51 miała wystąpić w telewizji kablowej w Buena Park pod nazwą „Rock Talk”.  Nie znałem jeszcze ich materiału, nieczytelnie naśladując nagrania z poprzedniej części, bawiąc się podkładkami pod mysz, zakrywającymi powierzchnię moich bębnów, abyśmy mogli usłyszeć muzykę.  I skrzywiłem się, gdy zobaczyłem czerwone światło na aparacie skierowane w moją stronę.  Mondo, który zastąpił mnie w Mulch, był naszym śpiewakiem.  Tej nocy graliśmy przerobioną restaurację w mieście Orange, a następnego wieczoru klub w Fullerton.  Następnego ranka znalazłem się w Montclair, próbując znaleźć kogoś innego.  Kiedy wróciłem do domu, Russ leżał na fotelu z szeroko otwartymi ustami.  Podszedłem do mojej sypialni i już miałem podnieść telefon, kiedy zadzwonił.

W sklepie z płytami wydając więcej ulotek natknąłem się na Rona Martineza z Final Conflict, legendarnego hardcorowego stroju z lat osiemdziesiątych.  Zastanawiałem się, ile dla mnie znaczą, i wspomniałem, że Squad 51 ćwiczy obok w Milano Music.

„Jesteście tymi z niesamowitym perkusistą!”

Telefon obudził mnie ponownie rano.  Jerry grał na gitarze w grupie surfowej zwanej Wedge.  Planowałem się z nimi spotkać w następnym tygodniu, ale uznał, że sensowne jest uczenie się piosenek na miejscu.  Pojechałem więc do Muzeum Surfingu w Huntington Beach, aby zagrać z nimi cztery godziny.  Kiedy skończyliśmy, ćwiczyłem z braćmi w Scum Bernardino w ramach przygotowań do ślubu Steve-Next-Door.  Potem wróciłem do domu i upadłem.

Przed rozpoczęciem nocnego klubu w Anaheim wraz z drużyną 51, Dave z grupy The Chemical People podał mi wskazówki dotyczące jego miejsca w Beverly Hills.  A Ron z Final Conflict zadzwonił z planami, bym spotkała się z nimi na koncercie w Corona, zanim również przesłuchałem ich.  Ich obecny perkusista również miał kilka innych żelaznych ogni w ogniu, ale powiedziałem Ronowi, że chcę się skoncentrować na jednym – po prostu potrzebowałem go znaleźć.  Kiedy się rozłączyłem, telefon zadzwonił ponownie i zrobiłem przygotowania do nagrania demo z zespołem Aarona, który obejmował mojego drugiego brata Patricka na gitarze.  Aaron miał trzynaście lat, Patrick jedenaście.  Man Will Surrender wstrzymał test, odkąd wyjeżdżali na podróż z Deftones.  Ktoś z innej grupy na tej samej trasie wypełniał je.

Tego lata ćwiczyłem i grałem występy z pięcioma różnymi zespołami i starałem się zasnąć, by funkcjonować na pełnych etatach.  Fakt, że każdy mieszkał w innym mieście, a inni w różnych okręgach, oznaczał, że gdybym był przytomny, nie grał na perkusji ani nie odpowiadał na telefon w biurze, też byłam w drodze.

Steve i ja rozmawialiśmy pewnego wieczoru i wspaniale było usłyszeć jego głos.  Nie widziałem ani nie rozmawiałem z nim od czasu naszego ostatniego szkolnego zespołu muzycznego, Musical Warfare się rozdzielił i wstąpił do wojska.  Dwumianowa orkiestra z klawiszami, perkusją i wokalem, zaczęliśmy Musical Warfare w tym samym tygodniu, w którym zostałem wyrzucony z Lunacy.  Po powrocie z Niemiec Steve i jego przyjaciel chcieli, żebym nagrał ścieżki perkusji na nowe demo, nad którym pracowali.

Ćwiczyłem z Final Conflict po tym, jak wykończyłem taśmę, którą dali mi nowe utwory (znałem już starsze materiały na pamięć).  A po nieobecności jednego dnia w ciągu miesiąca postanowiłem nie robić nic, tylko pranie.  Wedge grał cztery godziny w barze w Huntington, kiedy następnego dnia wróciłem z pracy.  Musiałem jakoś doładować.  Reproduktor wytwórni z Polydor Records dostał w hali 51 show w Hollywood, a przez weekend miałem ponad trzydzieści odpowiedzi na moje reklamy.  Najnowsza partia była trochę bardziej precyzyjna, więc miałam nadzieję, że nie będę rozmawiał z żadnymi heavy metalami.  Ale to właśnie dostałem.  Zadzwoń, czekając, beeped, będę je zawiesić i zostawić tam.

I zacząłem myśleć, że gdybym nie był w tym, co uważałem za „prawdziwy zespół” przed urodzinami w przyszłym roku, znów się przeprowadzę – tym razem o wiele dalej.  Nie byłem pewien, co jeszcze mogę zrobić, ale doszedłem do wniosku, że Orange County nie będzie dla mnie długoterminowy.  Mimo to gniazdo szerszeni, pełne reakcyjnych, prawicowych sympatii, nie mogłem poradzić sobie z tak długim nieprzerwanym słońcem.  Portland brzmiał obiecująco.  I wiedziałem, że zbliżające się lato będzie mi przypominało, jak mało lubię Południową Kalifornię.  Kochałem Oregon;  Uwielbiałem sposób, w jaki pachniało powietrze;  Uwielbiałem patrzeć na okno w moim pokoju i widzieć tylko drzewa.  Pięciominutowy spacer na plażę, przechodzenie po gigantycznych ślimakach i rżenie winorośli z jeżyn, które w środku nocy urosły o kilka cali i częściowo zablokowały tunel prowadzący z sąsiedztwa moich dziadków;  biały piasek, pozbawiony strzykawek i niedopałków, puszek i kondomów;  woda tak zachęcająca, ale zbyt burzliwa i zimna do pływania.  Chodziłem na plażę we wczesnych godzinach wieczornych, wiatr pchał mnie w połowie drogi, by spojrzeć na morze przez mgłę.  Można w nim uwięzić i usłyszeć tylko dźwięk własnych myśli.  Wspaniałe miejsce do podejmowania decyzji.  Siedziałem na kawałku drewna jako dziecko i wyobrażałem sobie, że mieszkam z moimi dziadkami, tak jak oni uniknęli Scum Bernardino.  A Newport był tylko kilka godzin na południe od Portland;  Mógłbym się dość łatwo poruszać.  Powiedziałem sobie, że mam jeszcze siedem miesięcy na przemyślenie tego.  Ale pomyślałam, że będą musieli przejść błyskawicznie, tak jak to miało miejsce w pierwszej połowie roku.

W sobotę rano porwałem kawę w kuchni i zważyłem, że Russ może potrzebować swojej kolekcji trofeów.  Czy mogły one zainspirować do rozmowy?  Czy mogą służyć przypomnieniu mu o swoim przeszłym życiu jako bohatera, niezłomnego chroniącego niczego niepodejrzewającego przed niebezpieczeństwami leśnego gąszcza (dzika jeleń, dzikie przepiórki czy inne, których śpiące trupy przykrywały jego ściany)?  Z jakiegoś powodu, ryś rudy został uwięziony w szklanej gablocie, spoczywającej na kuchennym blacie, na północ od szuflady na sztućce i na zachód od zlewu;  jego szklane oczy i ostre zęby, kładące fałszywy nacisk na ducha nieokiełznanych chwil, gdy Russ podkradł się do zwierzęcia, strzelił do niego, usunął jego narządy wewnętrzne i zaczął pracować z piłą do kości, nożem chrzęstnym, skalpelem, para szczypiec, skrobak do skóry, dłuto i sznur lnianego sznurka do szycia.  W muzeum moich marzeń był mój właściciel, rigor mortis, który pracował nad zachowaniem atmosfery niepokoju, kiedy leżał na zaniedbanej niebieskiej sofie w kolorze Yale z odbitym w mroźnym świetle odbitym od mięśni preparatem, noszącym jedynie hełm futbolowy. ekran telewizyjny oddalony o kilka stóp.  Alternatywny fragment ukazywał mężczyznę na kolanach, zastygłego w akcie, drapiąc w ekranowe drzwi, gdy psy stojące pionowo po drugiej stronie śmiały się i wskazywały na jego drobne, pomarszczone jądra.